پیامبر‌شناسی / برای محمّد (ص)، پیامبر امّی

برای محمّد (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، پیامبر امّی

امروز بزرگ‌ترین مخلوق خدا رفت و سایه‌اش را از سر بندگان خدایش کوتاه کرد. امروز کسی رفت که به خاطر او، آسمان‌ها و زمین خلق شد، کسی که از روز آمدنش تا روز رفتنش برکت و رحمت و رأفت را برای جهانیان ارمغان داشت.
به راستی او که بود؟ نوری از انوار الهی که به همراه چهار نور دیگر در عرش بود، نوری که به فرشتگان تسبیح و تقدیس آموخت، نوری که سرشته‌شدن گل آدم را به نظاره نشست، نوری که در پشت‌های پاک منتقل شد تا سرانجام در کالبدی زیبا آرام گرفت. می‌گویند:

● متوسّط‌‌ القامه بود؛
● همیشه خندان (ولی هیچ وقت قهقهه نمی‌زد)، تمییز و با ادب بود؛
● یاور مظلومان و بسیار مهربان بود؛
● دشمن ظالمان و در برابرشان بسیار غضبناک بود؛
● شجاعی بود که در سخت‌ترین لحظات جنگ به او پناه می‌آوردند؛
● رحمة للعالمینی که همیشه در غم و اندوه هدایت‌نشدن بعضی از لجوجان بود؛
● رسولی که به خاطر او، عذاب از امّت برداشته شده بود؛
● پیامبری که با رفتنش، بزرگ‌ترین نعمت خدا و واسطۀ بین وحی خدا و خلق از بین رفت و دیگر وحیی نشد و چه مصیبتی دردناک تر از قطع‌شدن ریسمان وحی که بندگان را به خدا متّصل می‌کرد.

گرچه همۀ آنچه که گفته شد، برداشتی از احادیث معصومین در وصف پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ بود؛ ولی باز حیف دیدم که این حدیث امام صادق ـ علیه السّلام ـ را از اصول کافی برای شما عیناً نقل نکنم: امام صادق ـ علیه السّلام ـ در خطبه‌ای که به ذکر حال و صفات پیغمبر و ائمّه ـ علیهم السّلام ـ اختصاص داده، می‌فرماید:

«گناهان بزرگ و کارهای زشت مردم، به خاطر بردباری و وقار و مهربانی که خدا داشت، مانع او نشد که دوست‌ترین و شریف‌ترین پیامبرانش، یعنی محمّد ابن عبدالله ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ را برای آن‌ها برنگزیند. او که در حریم عزّت تولّد یافته، و در خاندان شرافت اقامت گزیده، حسبش ناآمیخته و نسبش آلوده نگشته بود، صفاتش بر دانشمندان نامعلوم نبود، پیغمبران ـ علیهم السّلام ـ در کتب خود به وجودش مژده داده، و صفاتش را دانشمندان بیان کرده و حکیمان در وصفش اندیشیده بودند، پاکیزه اخلاقی بود بی‌نظیر، هاشمی‌نسبی بی‌مانند، مکّی‌وطنی بی‌هم‌طراز.

حیا، صفت او بود و سخاوت طبیعتش. بر متانت‌ها و اخلاق نبوّت سرشته شده و اوصاف و خویشتن‌داری‌های رسالت بر او مهر شده بود تا آن گاه که وسیله‌های مقدّرات خدا او را به وقت خود رسانید و قضا و قدر به امر خدا او را به پایان کارش کشانید. حکم حتمی خدا او را به سوی سرانجامش برد. هر امّتی، امّت پس از خود را به وجودش مژده داد، و از زمان آدم پشت به پشت هر پدری او را به پدر دیگر تحویل داد تا به پدرش، عبدالله رسید. اصل و نسبش به زنا آمیخته نشد و ولادت او با نزدیکی نامشروعی پلید نگشت. ولادتش در بهترین طایفه و گرامی‌ترین نواده (بنی‌هاشم) و شریف‌ترین قبیله (فاطمه مخزومیه) و محفوظ‌ترین شکم باردار (آمنه بنت وهب) و امانت‌دارترین دامن بود.

خدا او را برگزید و پسندید و انتخاب کرد و کلیدهای دانش و سرچشمه‌های حکمت را بدو داد. او را مبعوث کرد تا رحمت بندگان و بهار جهان باشد و خدا کتابی را بر او نازل کرد که بیان و توضیح هر چیز در آن است؛ یعنی قرآنی به لغت عربی بدون کجی شاید مردم پرهیزکار شوند، آن را برای مردم بیان کرد و توضیح داد با دانشی که تفصیلش داد و دینی که آشکارش ساخت و واجباتی که آن‌ها را لازم نمود و حدودی که برای مردم وضع کرد و بیان نمود و اموری که آن‌ها را برای مخلوقش کشف کرد و آگاهشان ساخت در آن امور راهنمایی به سوی نجات است و نشانه‌هایی که به هدایت دعوت کند.

رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ رسالتش را تبلیغ کرد و مأموریّتش را آشکار ساخت و بارهای سنگین نبوّت را که به گردن گرفته بود، به منزل رسانید و به خاطر پروردگارش صبر کرد و در راهش جهاد نمود و برای امّتش خیرخواهی کرد و ایشان را به نجات دعوت کرد و به یاد خدا تشویق نمود و به راه هدایت دلالت فرمود به وسیلۀ برنامه‌ها و انگیزه‌هایی که پایه‌های آن را برای بندگان پی‌ریزی کرد و مناره‌هایی که نشانه‌هایش را برافراشت تا مردم پس از او گمراه نشوند و آن حضرت نسبت به مردم دلسوز و مهربان بود.»

منبع: اصول کافی، جلد دوم، باب مولد النبی،حدیث 17
معرفی نویسنده، اشتراک‌گذاری مطلب، دعوت از دوستان، نظردهی و مشاهده نظرات بازدیدکنندگان